سپیدی برف بر روی کوه زیباست ، زیرا هیچگونه احساسی نسبت به آن نداری ، فقط و فقط پوچی را می بینی ، نه رنگی ، نه رخی ،

و نه امیدی ، فقط یکدستی کامل و سفیدی و بی رنگی را می بینی ؛

اما من سفید را دوست دارم چون آزادم و از قید و بندهای زندگی رها شده ام ، من آسمان را نمیخواهم ، آبی را نمی خواهم ، من

زمین را نمیخواهم ، قهوه ای را نمی خواهم ، سبزی را نمیخواهم ، من دنیا را نمیخواهم ؛

من بی قیدی و آزادی را می خواهم ......

از این قفس درون به تنگ آمده ام ، از این حصار گوشتی که مرا در بر گرفته خسته شده ام . آرزویم پرواز است ........................

ای خدای مهربانم که همیشه یاورم هستی و همیشه در کنارم هستی دوستت دارم؛ مرا در بر گیر ، مرا به هم بفشار ، مرا سکینه

بخش .

ای مهربانم  ، ای زیبایم ، ای عشق و آمال و ارزوهایم دوری از تو برایم سنگین است و بار این سنگینی از توانم خارج ! مرا به نزد خود

ببر . مرا در قلمرو خوبان ببر ، مرا آزاد کن ،ای مهربانم، ای شکوه عظمت جهان ، ای گرداننده ی هستی ، ای نجات بخش مردگان دل

و ای امید بخش بی نوایان ..................

خود را با قلبی سرشار از عشق و دلدادگی به تو نزدیک می کنم و به تو ایمان دارم که روزی مرا سخت در آغوش می گیری و های

های گریه می کنم نه از فرط ترس بلکه از فرط شوق .

دوستت دارم  ای مهربانترین مهربانان( جمعه 88/5/2)&&&