وقتی وارد نت میشم یه سَری به چند تا وبلاگ میزنم و مطالبشون رو میخونم ؛

وقتی از تنهایی و بیکسی نوشته هایی میخونم قبل از اینکه قلبم از تنهایی فرد

نویسنده به درد بیاد . حضور شیطان رو در نوشته می بینم .

و به این می اندیشم شیطان چه قدرتمندانه نا امیدی را در دل نویسنده کاشته است ،

به این که نا امیدی بزرگترین معصیت در درگاه ایزد منان است و چه ساده لوحانه ما

تسلیم می شویم .

آنگاه که دلنوشته های تنهایی را که با بغض نگاشته شده می خوانم اول از هر چیزی یاد

« صادق مصدق » می افتم که تابع نهیلیسم ( پوچ گرایی ) بود و در انتها خود را کشت .

نوشته های زیبا با مضمون تنهایی که از او به جای مانده مدتها کتب مختلفش را میخواندم

و در نهایت به این حقیقت مسلم رسیدم شیطان از آنچه فکر میکنیم به ما نزدیکتر است . &&&