امروز مردی در خیابان غش کرد ؛

آسفالت زمین و لب جوی لمسش کرد ؛

دستها آورده بودش سوی بالا

رنگ از رخساره افتاده به پایین

چشمها دو دو میزد از کنارش

لرزشی تند و خفیف در بازوانش

من کمی آشفته حال و منقلب

مردم اطراف وی در همهمه

ناگهان مردی از ایل کهن

ترمز ماشین خود را می فشرد

ایستاد در بزرگراه خفن

با شتابی بی نظیر

خیز برداشت سوی آن مرد ضعیف

تا بیاید آمبولانس بی رقیب

مرد بر بالین آن مرد نحیف

لحظه ای در التهاب واپسین

مرد را تند تند تکانی می دهد

تا بگیرد جان تازه در بدن

من برایش از خداوند کریم

صحت و بهبودی و شادابی و سرزندگی

با تنی سالم و قلبی از جنس یزدان

آرزو دارم . &&&

این فاصله ها برایم عادی ست

فقط نمیدانم چرا هنوزم که هنوز است میدانم

درونت چه میگذرد !

در چندیدن شبانگاه گذشته لرزه ای بر قلبم افتاد

به گمانم دوباره حالت رو به راه نیست .

به گمانم باز گرفتاری و هجران برایت عذاب آور شده

هر شب برایت ربنا افرغ علینا می خوانم . &&&

گاهی باید نشست توی ایستگاه اتوبوس و خاطرات گذشته را با چشم بدرقه کنی

دوباره بی هوا گرد و خاکی به پا شده &&&

*امروز رفتم کلاس پیانو ثبت نام کنم :
شرایط به این صورت ؛ هفته ای نیم ساعت یعنی کلاً 2 ساعت در ماه 100 هزار تومان
کلاً منصرف شدم x-( *&&&

امروز یه برگ از درخت افتاد ؛

و من یاد این آیه از قرآن مجید افتادم :

که برگی از درخت نمی افتد مگر به اذن خداوند .&&&

وَعِندَهُ مَفَاتِحُ الْغَیْبِ لاَ یَعْلَمُهَا إِلاَّ هُوَ وَیَعْلَمُ مَا فِی الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَمَا تَسْقُطُ مِن وَرَقَةٍ إِلاَّ یَعْلَمُهَا وَلاَ حَبَّةٍ فِی ظُلُمَاتِ الأَرْضِ وَلاَ رَطْبٍ وَلاَ یَابِسٍ إِلاَّ فِی کِتَابٍ مُّبِینٍ

و کلیدهاى غیب نزد اوست. کسى جز او آن را نمى‏داند، و هر چه در خشکى و دریاست مى‏داند، و هیچ برگى نمى‏افتد مگر آن که بدان آگاه است، و هیچ دانه‏اى در تاریکى‏هاى زمین و هیچ تر و خشکى نیست مگر این که در کتابى روشن [درج‏] است

به نام خدا

توصیف اولین و دومین روز از مدرسه برام سخته ؛ من یه آدم درونگرایی هستم که بیشتر اوقات ترجیح میدم با کسی زیاد صحبت نکنم .

یا در حقیقت سعی میکنم سکوت کنم و به کار خودم مشغول باشم ؛ قشنگ یادمه یه وقتهایی با رویا 10 ساعت تو یه اتاق بودیم شاید

سر جمع 1 ساعت هم حرف نمیزدیم جفتمون سرمون به کارمون گرم بود یا اگر هم میخواستیم یه موضوعی رو با هم مطرح کنیم با هم

چت میکردیم ولی الان یه مدرسه 350 نفری با 60 تا کارمند جورواجور یعنی یه لحظه داشتم روانی میشدم ؛ انقدر سر و صدا بود که

حد نداشت ولی همش به خودم میگم باید یکسال رو دوام بیارم تا بعد ببینم چی میشه !! ولی در کل فکر نمیکردم انقدر سخت باشه

اما باید عادت کنم باید سعی کنم وظایفم رو به خوبی انجام بدم باید صبور باشم .&&&